Drodzy Rodzice!

Sześcioletnie dziecko powinno opanować wymowę wszystkich głosek języka polskiego. Dzięki temu będzie mu łatwiej osiągnąć sukces w nauce czytania i pisania. Być może Wasze dziecko już to potrafi, a może jeszcze korzystacie ze wsparcia logopedy. Niezależnie od tego możecie podczas codziennych czynności usprawniać narządy artykulacyjne dziecka, co przyczyni się do zwiększenia jego możliwości prawidłowego wymawiania głosek.

Bardzo dobrym sposobem na usprawnianie buzi jest jedzenie. Spożywane pokarmy o różnej konsystencji (także twarde, np. skórki od chleba czy mięso) są świetną okazją do ćwiczeń artykulatorów. Podawanie dzieciom papkowatych posiłków i brak takich, które mogą odgryźć i żuć przed połknięciem, to strata nawet kilkudziesięciu okazji do ćwiczeń dziennie. Picie napojów ze szklanki na zmianę z piciem przez słomki (o różnych średnicach) to doskonały trening warg i podniebienia. Tak samo jak zjadanie np. ryżu prażonego wargami wprost z talerzyka albo odbijanie posmarowanych szminką czy czekoladą ust np. na laurce dla ukochanej babci.

Możecie naśladować za pomocą języka i warg różne zwierzęta:

– parskać jak koń albo naśladować stukot jego kopyt;

– symulować żucie trawy przez kozę, krowę;

– stukać zębami jak królik zjadający marchewkę;

– układać wargi w pyszczek rybki;

– naśladować ruchy kocich języków przy wypijaniu mleka z miseczki.

Do tego typu działań nie trzeba aranżować specjalnej sytuacji. Możecie poćwiczyć przy okazji kąpieli lub mycia zębów, korzystając z lusterka w zasięgu wzroku. Urozmaicajcie gry planszowe o zadania będące wyzwaniami dla języka. Wspólny spacer to dobra okazja do puszczania baniek mydlanych albo zabawy dmuchawcami.

 

 

Artykuł pochodzi z materiałów dla nauczyciela serii: Dzieciaki w akcji - sześciolatki, wyd. Nowa Era, cz. 3

Drodzy Rodzice!

Wraz z wiekiem i rozwojem inteligencji, w tym inteligencji emocjonalnej, dzieci poszerzają repertuar swoich zachowań związanych z wyrażaniem złości i niezadowolenia, zaczynają stosować bardziej subtelne formy agresji i metody manipulacji, żeby osiągnąć cel, np. nachalne prośby, obrażanie się, celowe irytowanie innych, prowokowanie słowami, ucieczki, skarżenie, marudzenie i narzekanie. Chociaż w wieku 5–6 lat rzadziej dochodzi do typowych dla wcześniejszych etapów rozwoju napadów wściekłości, nadal możemy zaobserwować gwałtowne wybuchy połączone z krzykiem i płaczem. Dzieci w wieku 5–6 lat często posuwają się do bicia i poszturchiwania, by przetestować swoją pozycję w grupie i ustalić hierarchię. Jednocześnie dzieci w tym wieku już bardzo dobrze zdają sobie sprawę, jak ich zachowanie oddziałuje na innych, i wzrasta u nich poziom samokontroli emocji. Jednak te dzieci, których rodzice mają problem z właściwym wyrażaniem złości, angażują się w ataki słowne na dziecko (obwinianie, wyzywanie i poniżanie) czy wręcz posuwają się do ataków fizycznych, płacą wysoką cenę za rodzicielską nieumiejętność odpowiedniego dyscyplinowania. Gniew i złość względem dzieci – wyrażana często i w sposób niewłaściwy – w dużym stopniu podwyższa ryzyko zachowań agresywnych i przemocy wobec innych.

Najczęstsze przyczyny agresywnych zachowań u dzieci to:

1. chęć zwrócenia na siebie uwagi; frustracja z powodu niespełnionych oczekiwań czy przerwania zabawy, w którą dziecko jest zaangażowane;

2. przeciążenie nadmiarem wrażeń lub zmęczenie wydarzeniami całego dnia/tygodnia;

3. obrona przed realnym lub wyimaginowanym niebezpieczeństwem, tłumienie emocji, głównie złości (tzw. efekt kumulacji);

4. poczucie niezadowolenia z siebie, niemożność sprostania wymaganiom i porównywanie się do innych.

Jeżeli dziecku często zdarza się zachowywać agresywnie, a jego reakcje są nieadekwatne do sytuacji, prawdopodobnie w ten sposób nieświadomie zwraca uwagę dorosłych na jakiś problem, którym może być:

a. brak umiejętności społecznych;

b. poczucie odrzucenia i zranienie uczuć;

c. niezdolność do kontrolowania odruchów – nadmierna impulsywność lub drażliwość;

d. problemy w rodzinie, które są dla dziecka przytłaczające i z którymi pozostaje samo; 

e. problemy psychiczne dziecka, tj. nadpobudliwość, depresja; 

f. dziecko jest świadkiem przemocy, samo jej doświadcza bądź doznało traumy.

Do zachowań, które powinny szczególnie zaniepokoić rodziców, należą:

a. akty przemocy polegające na umyślnym zadawaniu bólu i sprawianiu przykrości innym dzieciom lub/i zwierzętom;

b. fascynacja przemocą;

c. brak skruchy, kiedy dziecko wyrządziło krzywdę.

 

I na koniec jeszcze jedna bardzo ważna rzecz, rodzice i nauczyciele zwykli myśleć o agresji jako o czymś złym. Jesper Juul, duński pedagog, proponuje inne podejście. Zamiast potępiania agresji, trzeba ją przekształcać w pozytywne działanie. Tłumienie i potępianie może prowadzić tylko do negatywnych skutków w dorosłym życiu: począwszy od nieumiejętności radzenia sobie w konkurencyjnym środowisku świata współczesnego, a skończywszy na wybuchach niekontrolowanej i brutalnej przemocy.

Juul zwraca także uwagę na dwa rodzaje przemocy u dzieci: przemoc skierowaną na zewnątrz, ku innym ludziom oraz przemoc skierowaną ku sobie, czyli tak zwane zachowania autodestrukcyjne. Ta ostatnia bywa często lekceważona przez dorosłych, ponieważ jest mało kłopotliwa dla otoczenia. Dzieci, które tłumią agresję, pogłębiając swoją frustrację, bywają wręcz chwalone za spokój i posłuszeństwo. Tymczasem autodestrukcyjna przemoc zasługuje na szczególną uwagę, ponieważ idzie w parze z bardzo niskim poczuciem własnej wartości u dzieci i stanowi poważne zagrożenie dla ich zdrowia psychicznego.

Co mogą zrobić rodzice?

1. Nie bądźcie modelami agresywnego zachowania, nie unoście się, gdy wasze dziecko zachowuje się agresywnie. Zastanówcie się nad przyczynami agresywnych zachowań, zwłaszcza jeśli utrzymują się one od dłuższego czasu. Rozmawiajcie z dzieckiem o jego zachowaniu: czy umie powiedzieć, co je do tego popycha (najczęściej dzieci nie mają złych intencji, tak jak to zakładają rodzice), czy potrafi rozpoznać znaki ostrzegawcze poprzedzające wybuch, żeby mu w porę zapobiec. Rozważcie, czy ważne potrzeby dziecka są zaspokojone, czy może ono szczerze i otwarcie wyrażać swoje myśli i uczucia, czy ma czas i przestrzeń na swobodną zabawę. Napady wściekłości najczęściej zdarzają się, gdy dziecko jest zmęczone i przygnębione. Zwróćcie uwagę, w jaki sposób dziecko spędza czas wolny. Badania pokazują, że dzieci, które mają kontakt z agresywnymi wzorcami, na ekranie lub na żywo, częściej zachowują się w podobny sposób (efekt modelowania).

2. Reagujcie zawsze, kiedy dziecko sprawia innym przykrość czy wyrządza krzywdę.
Zachowania agresywne, które są ignorowane, mają tendencję do utrwalania się!

3. Nie traktujcie napadów złości dziecka osobiście – spokojna, aczkolwiek stanowcza, reakcja da mu
do zrozumienia, że złością czy agresywnym zachowaniem niczego nie osiągnie. W przywróceniu równowagi pomogą jasne zasady i granice.

4. Pomóżcie dziecku zwiększać jego samoświadomość: ważne, żeby wiedziało, co pomaga mu się uspokoić i skrócić lub zapobiec atakowi złości. Możecie zaproponować swoją pomoc, np. przypominając mu o tych sposobach, zanim jego złość wybuchnie.

5. Jeśli dziecko zachowa się agresywnie, każcie mu usiąść i się opanować (czasami konieczne jest
rozdzielenie dzieci), poszukajcie innych sposobów na rozładowanie emocji, np. pusty pokój, w którym
można pokrzyczeć, narysowanie swojej wściekłości, bieganie po podwórku. Szczegółowe zasady
postępowania w sytuacji agresywnego zachowania dziecka podaje w swojej książce J. Brazelton (s. 78–79).

6. Uczcie dziecko umiejętności mówienia o swoich emocjach i uczuciach, z czasem nauczy się wyrażać
je bardziej bezpośrednio i w zdrowszy sposób. Samo powiedzenie o emocjach znacząco obniża poziom
napięcia psychofizycznego i przynosi dziecku ulgę oraz daje przestrzeń do zastanowienia się nad tym,
co się dzieje, i znalezienia bardziej konstruktywnego rozwiązania problemu. Dziecko powinno czuć, że jest odpowiedzialne za swoje zachowanie, w tym za utratę kontroli. Zamiast kar, oskarżania i obwiniania, lepiej, żeby dziecko poniosło naturalne konsekwencje swojego zachowania,
np. przeprosiło, zrobiło coś dla drugiej osoby, naprawiło lub oddało własną zabawkę, jeśli zniszczyło cudzą.

7. Rozmawiajcie z dzieckiem o konsekwencjach jego zachowania dla innych, nie wpędzając go w nadmierne poczucie winy i gorszości. Zawsze dawajcie nadzieję, że jest w stanie zachować się inaczej.
Pamiętajcie, że dziecko w tym wieku nie jest jeszcze w pełni zdolne do samokontroli, głównie ze względu
na niedojrzałość układu nerwowego, predyspozycje temperamentalne czy wreszcie częstą u dzieci
chwiejność i zmienność nastrojów. Szkodliwe jest przyklejanie etykietek, które wzmacniają w dziecku
poczucie, że jest złe, skoro zachowuje się źle.

8. Kiedy dziecko wyśmiewa inne dzieci, szukajcie sposobów, żeby je wzmocnić psychicznie, żeby poczuło
się silniejsze, mądrzejsze. Okazujcie dumę, kiedy mądrze używa swojej siły, np. staje w obronie słabszych, pomaga innym, wywiązuje się ze swoich obowiązków. Rozmawiajcie z dzieckiem, że nadużywanie siły jest nie tylko niepotrzebne, lecz także niesprawiedliwe.

9. Rozwijajcie empatię, od najmłodszych lat pytajcie dziecko, jak by się czuło na miejscu koleżanki czy
kolegi. Unikajcie prawienia kazań, moralizowania i karania. Pokazujcie konsekwencje czynów dziecka bez przygniatania go. Możecie pomóc obu stronom konfliktu, np. rodzeństwu, angażując je w rozmowę o tym, co czują. Pozwólcie im znaleźć dobre dla obu stron rozwiązanie sporu czy problemu. Pomagając dziecku, dostrzegajcie, jakie motywy nim kierowały, stwarzajcie mu doskonałą okazję do zrozumienia samego siebie.

10. Czytajcie wspólnie z dzieckiem książki i baśnie, w których bohaterowie stanowią dobre wzorce
do naśladowania. Chcąc wpływać na rozwój moralny dziecka, rozmawiajcie z nim o wpływie ich postępowania na innych, wzmacniajcie w dziecku i doceniajcie takie cechy, jak prawdomówność, szacunek, pomoc innym, sprawiedliwość.

 

 Bibliografia:
T.B. Brazelton, J.D. Sparrow, Dzieci pełne złości, GWP, Sopot 2012.

R.W. Greene, Trudne emocje u dzieci. Jak wspólnie rozwiązywać problemy w domu i w szkole, SamoSedno, Warszawa 2014.

J. Jasper, Agresja. Nowe tabu? Dlaczego jest potrzebna nam i naszym dzieciom?, Wydawnictwo MiND, 2013.

M, McKay, P. Fanning, K. Paleg, D. Landis, Kiedy twoja złość krzywdzi dziecko. Poradnik dla rodziców,
Wydawnictwo MiND, 2012.

J. Jesper, H. Jensen, M. Stubberup, P. Høeg, S. Hildebrandt, Empatia wzmacnia dzieci. Trzyma cały świat
razem, Wydawnictwo MiND, 2018.

P. Stamer-Brandt, Nowe gry i zabawy rozładowujące złość, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2013.

Artykuł pochodzi z materiałów dla nauczyciela serii: Dzieciaki w akcji - pięciolatki, wyd. Nowa Era, cz. 2

Drodzy Rodzice!
Wiele czynników wpływa na budowanie się poczucia własnej wartości. Oprócz predyspozycji genetycznych znaczącą rolę odgrywa wychowanie. Badania pokazują, że największym źródłem poczucia własnej wartości są rodzice, którzy podczas codziennych kontaktów z dzieckiem modelują jego poczucie własnej wartości – „...to, co kiedyś zostało powiedziane dziecku na jego temat, stanie się tym, co ono samo powie o sobie”.
Dialog wewnętrzny, zarówno dziecka, jak i osoby dorosłej, zawiera wiele opinii o nas, naszych działaniach, przyszłych możliwościach, naszych zdolnościach itd. Na jakości tego dialogu opiera się poczucie pewności siebie lub jej braku. Potrzeba poczucia własnej wartości rozwija się już we wczesnym dzieciństwie i motywuje dziecko do porównywania się z innymi, rywalizacji, dominacji, pełni więc ważną funkcję w rozwoju społecznym.
Niezwykle istotna w kształtowaniu poczucia własnej wartości dziecka jest jakość relacji, jakie zachodzą między nim a rodzicami. N. Branden (1998) podaje pięć warunków wysokiej samooceny dzieci:
1) akceptacja przez rodzica myśli, uczuć i wartości dziecka;
2) wyraźne określenie i narzucenie dziecku granic, które są uczciwe, nieopresyjne oraz negocjowalne;
3) doświadczanie przez dziecko poszanowania jego godności;
4) dostosowanie oczekiwań i wymagań wobec zachowania dziecka do jego możliwości;
5) rodzice sami mają wysoki poziom samooceny i stanowią model poczucia własnej skuteczności i szacunku do siebie.
Kłopoty z poczuciem własnej wartości w dużej mierze biorą się z niezaspokojonych potrzeb człowieka we wczesnych latach jego życia, takich jak: akceptacja, uwaga, uznanie, obecność, ciepło, cierpliwość, mądre rady, inspiracja, zachęta do poznawania świata i siebie. Braki w relacji w dzieciństwie powodują, że trudno docenia się swoją wartość. Znaczenie mają także wyniki własnych działań, ponieważ dziecko porównuje się z innymi i na tej podstawie ocenia siebie. Poczucie niskiej wartości kształtuje się wówczas, gdy dziecko odczuwa, że jest gorsze, otrzymuje mniej wzmocnień niż pozostałe, gdy przegrywa rywalizację.
W jaki sposób rodzice mogą wpływać na kształtowanie się u dziecka poczucia własnej wartości?
1) Poprzez odpowiednią komunikację, w której okazują dziecku miłość i czułość, szacunek dla jego uczuć, a także dają szansę dokonania wyboru lub rozwiązania jakiegoś problemu. Rozwijają w ten sposób szacunek i zaufanie dziecka do siebie.
2) Akceptując uczucia dziecka i swoje – zarówno te przyjemne, jak i nieprzyjemne. Rodzic jest najważniejszym modelem dla dziecka w nauce wyrażania emocji. Wyrażanie przez dziecko uczuć, także negatywnych, umożliwia mu zdrowy rozwój emocjonalny. Rodzice powinni neutralnie przyjąć fakt doznawania przez dziecko przykrych emocji, uczuć, bez osądzania, czy – co gorsza – karania, bez przekazywania mu komunikatu, że jego uczucia są niestosowne.
3) Akceptacja dziecka przejawia się „w słuchaniu dziecięcych myśli i uczuć, w unikaniu karania, spierania się, prawienia morałów, psychologizowania czy obrażania” (N. Branden 1998). Polega także na pokazywaniu dziecku, że rodzice wierzą w jego dobroć. Akceptacja nie oznacza jednak, że rodzic zawsze i na wszystko ma wyrażać zgodę.
4) Licząc się ze zdaniem i potrzebami dziecka. Ucząc je mówienia o swoich potrzebach oraz ich zaspokajania – dorosły stanowi „wzorzec identyfikacji”.
5) Ucząc i wzmacniając samodzielność (poczucie wewnętrznego sprawstwa i kontroli), pokazując, że wierzą w umiejętności i możliwości dziecka.
6) Uważnie budując wypowiedzi i mądrze kierując doświadczeniami dziecka – zamiast posługiwać się strategią „nie” (Nie rób..., Nie idź... itp.), aby uchronić dziecko przed niebezpieczeństwem, można poprowadzić je ku przyjemnym i nieszkodliwym doświadczeniom, pokazując, ile innych rzeczy może robić. Można powiedzieć: Chodźmy do…, Zróbmy tak…, Zobaczmy…, Zrób…, Idź i zobacz…, Posłuchaj…. Nadmierna kontrola w postaci pouczania czy sterowania dzieckiem powoduje w dziecku brak zaufania do siebie hamuje swobodne wyrażanie swoich myśli i potrzeb.
7) Wytyczając granice i jasno mówiąc o swoich oczekiwaniach, ale takich, które dziecko jest w stanie spełnić, które nie powodują w nim nadmiernego stresu. Duże oczekiwania mogą występować np. w rodzinie nastawionej na sukces.
8) Dając szansę na zmianę zachowania – zamiary i plany poprawy mogą być twórcze i stymulujące, jeżeli ich podstawą jest akceptacja. Każda pozytywna przemiana w punkcie wyjścia musi mieć akceptację, w przeciwnym razie stanie się bezpodstawnym wysiłkiem, który najmniejsza porażka może zniweczyć. Dziecko nie potrafi samodzielnie dojść do takiej akceptacji samego siebie, potrzebuje do tego dorosłego.
9) Wzmacniając pożądane zachowania u dziecka, czyli udzielając pochwał i nagradzając jego starania. Wypominanie wszystkiego, co „niewłaściwe”, nie jest wcale wychowawcze. Nie prowadzi do osobistej zmiany, ale przytłacza, tworzy negatywny obraz samego siebie: Taki nie jestem, tego nie umiem, w tym popełniam błędy, to mi nie wychodzi... (skupianie się na negatywach). Wzmacnianie zachowań pożądanych jest szybsze i skuteczniejsze niż próby hamowania zachowań negatywnych. Chwalenie dziecka pomaga budować zaufanie do własnej osoby, nieustanne krytykowanie powoduje poczucie niższości, bezradność, apatię i autodestrukcję.
10) Wystarczająco dobrzy rodzice potrafią: przyznać się do błędu i przeprosić, przyjmować krytykę na swój temat, przyjmować komplementy, ale również obdarzać komplementami inną osobę (w tym również dziecko), zachować dystans do siebie i mieć poczucie humoru na własny temat.
11) Budując wachlarz umiejętności społecznych, ucząc zasad, jakimi rządzi się świat – tak rozwija się w dziecku przekonanie, że potrafi się zachować i radzić sobie w różnych sytuacjach.
12) Dając przykład tolerancji i akceptowania „błędów” własnym zachowaniem w niezliczonych, drobnych sprawach dnia codziennego. Zachęcając do próbowania, próbując razem z dzieckiem, by miało ono wsparcie w mierzeniu się z nowymi wyzwaniami. Nauka nowych umiejętności czasem wymaga ustąpienia na jakiś czas, co nie musi być równoznaczne z rezygnacją ani z poczuciem własnej nieudolności. „Sukces” i „porażka” to zasadniczo ocena, jaką sami wystawiamy doświadczeniu, a sposobu oceniania i klasyfikowania doświadczeń uczymy się w dzieciństwie. Indywidualne poczucie, że się coś umie lub nie, zależy od tego, jak długo pamięta się o sukcesach i od wagi, jaką przypisuje się porażkom.
13) Zapewniając słowa otuchy i psychicznego wsparcia, kiedy dziecko określa siebie w wymiarze negatywnym (nie potrafię, nie umiem), modyfikując ten przytłaczający punkt widzenia, ukierunkowując uwagę dziecka na to, co umie, potrafi. Jest to akt przywracania równowagi – dziecko ma zobaczyć wszystko to, czego nie potrafi, oraz sferę swoich zdolności.

POLECANA LITERATURA:
1. Branden N. 6 filarów poczucia własnej wartości. Ravi. Łódź 1998.
2. Branden N. Jak dobrze być sobą. O poczuciu własnej wartości. GWP. 2007.
3. Cohen L.J. Rodzicielstwo przez zabawę. Mamania.
4. Faber A., Mazlish E. Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły. Rozdz.
Pochwały. Media Rodzina. Poznań 2001.
5. Lewandowska-Kidoń T., Wosik-Kawala D. Rozwijanie poczucia własnej wartości u dzieci w młodszym
wieku szkolnym. Wyd. Impuls. Kraków 2009.
6. Santagostino P. Poczucie własnej wartości. eSPe. Kraków 2004.

 

Artykuł pochodzi z materiałów dla nauczyciela serii: Dzieciaki w akcji - sześciolatki, wyd. Nowa Era, cz. 1

 

• Nigdy nie strasz dziecka przedszkolem.
• Wprowadzaj w domu stały rytm dnia.
• Nie składaj obietnic, których nie możesz wypełnić – nie mów dziecku, że przyjdziesz po nie wcześniej, kiedy jest to nie możliwe.
• Przyzwyczajaj dziecko do urozmaiconych potraw, skończ z rozdrabnianiem pokarmów.
• Wdrażaj dziecko do przestrzegania umów i zasad.
• Przyzwyczajaj do samoobsługi, pozwól dziecku samemu załatwiać potrzeby fizjologiczne, myć ręce, ubierać się.
• Przygotuj dla dziecka wygodny strój do samodzielnego ubierania – dresy, spodenki lub spódniczka na gumkę.

    W przedszkolu przede wszystkim liczy się wygoda (Przedszkole to nie "Dom mody", należy liczyć się z tym, że dziecko może sie pobrudzić.)

• Organizuj dziecku kontakty z rówieśnikami i innymi dziećmi.
• Stosuj w przedszkolu krótkie pożegnania (stwórzcie swój własny „rytuał”). Kiedy przedłużasz pożegnanie, dziecko cierpi dłużej.
• Nie okazuj dziecku własnych rozterek, zostawiając je w przedszkolu, przekazujesz mu wtedy swoje lęki.
• Nie zawstydzaj nigdy dziecka i nie porównuj do rówieśników.
• Ciesz się z jego sukcesów, a porażki traktuj, jako coś naturalnego.
• W razie potrzeby skorzystaj z wspierającej rozmowy z nauczycielem lub psychologiem , który współpracuje z naszym przedszkolem.

 

DRODZY RODZICE!

Pierwsze dni dziecka przedszkolu  to przeżycie dla całej rodziny – dla malucha, bo czeka go rozstanie z rodzicami i pozostanie w nowym miejscu, wśród nieznanych mu osób, dla rodziców – bo ich ukochane dziecko zostaje bez ich opiekuńczych skrzydeł, dla dziadków – bo jak takiego malucha zostawić wśród obcych.

W początkowej fazie adaptacji do przedszkola uczucia takie, jak: tęsknota, lęk, niepokój, smutek są czymś naturalnym. Trzeba rozmawiać z dzieckiem, słuchać tego, co ma do powiedzenia, wyjaśniać mu, że może być smutno i może tęsknić.

Okres adaptacyjny u dzieci trwa od kilku dni do kilu tygodni. Wcześniejsze wizyty w przedszkolu, poznanie Pań, zabawek, placu zabaw – pozwalają maluchowi poczuć się pewniej, ale nie gwarantują, że obędzie się bez łez. Najtrudniejsze dla dziecka będą codzienne rozstania z rodzicami i nie da się ich przeżyć całkiem bezboleśnie. Niektóre dzieci w pierwszych dniach pobytu w przedszkolu wcale nie płaczą, bo jest to dla nich coś nowego, na co czekały. Niestety mogą zacząć płakać przy rozstaniu po kilku dniach.

Na samym początku bardzo ważne jest też pozytywne nastawienie rodziców do nowej sytuacji, cieszenie się, że wchodzi ono w nowy, bardzo ważny, etap w jego młodym życiu.

Co może pomóc dziecku?

• Wcześniejsze przyzwyczajanie dziecka do przebywania w nowym miejscu pod opieką osób trzecich, kontaktowanie dziecka z rówieśnikami, np. na placu zabaw.
• Uczenie dziecka poprzez zabawę czynności związanych z samoobsługą.
• Informowanie dziecka o tym, że czas w przedszkolu będzie spędzało bez rodziców, w towarzystwie innych dzieci.

 

Dobre rady

• Zamiast mówić swojemu dziecku „musisz” powiedz: „Kochanie masz już trzy lata, jesteś duży i możesz iść do przedszkola”.
• Kompletuj wyprawkę wspólnie z dzieckiem, pozwól uczestniczyć mu w przygotowaniach do przedszkola. Daj dziecku możliwość przyzwyczajenia się w domu do nowych rzeczy, aby w przedszkolu to wszystko nie było takie nowe, tylko znajome i łatwe do rozpoznania.
• Bardzo ważna dla poczucia bezpieczeństwa jest Wasza uczciwość i punktualność – jeśli obiecałeś maluszkowi, że odbierzesz go po obiedzie, dotrzymaj słowa.
• Ważne jest, abyś przy rozstaniach był spokojny i pogodny (dziecko wyczuwa niepokój dorosłych)
• Nie przedłużaj rozstania w szatni; najlepiej stworzyć sobie „rytuał” – np. dwa buziaki i uścisk i dziecko idzie do swojej pani. Kilka dni powtórzeń  i maluszek poczuje się pewniej.
• Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu; jeżeli zrobisz to chociażby raz, to dziecko będzie już wiedziało, że łzami można wszystko wymusić.
• Jeśli dziecko płacze przy rozstaniu – nie zawstydzaj go, zaakceptuj płacz dziecka, jako naturalną reakcję na nową sytuację, trudną i niezrozumiałą. Płaczem małe dziecko wyraża swoją bezradność, smutek, frustrację. Powodów ku temu może być wiele i nie ma w płaczu nic złego pod warunkiem, że nie służy on do manipulowania dorosłym w celu spełnienia swoich zachcianek. Natomiast, jeśli płacz przerodzi się w histerię, najlepszym sposobem jest spokojne przeczekanie, aż ona minie. W tym czasie negocjacje z dzieckiem nie mają sensu. Trzeba poczekać aż się ono uspokoi.
• Nie obiecuj dziecku: „jeśli pójdziesz do przedszkola, to coś dostaniesz”; kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz dać mu maleńki prezent, ale nie może być to forma przekupstwa.
• Nie strasz dziecka przedszkolem: „Poczekaj, już Pani w przedszkolu nauczy Cię porządku”.
• Nie wymuszaj na dziecku, żeby zaraz po przyjściu do domu opowiedziało, co się wydarzyło w przedszkolu, to powoduje niepotrzebny stres.
• Jeśli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola ktoś inny, np. tato, dziadek. Może się okazać, że płaczący przy rozstaniach maluch, gdy przyjdzie z kimś innym chętniej wejdzie do sali.
• Pamiętaj: żegnaj i witaj swoje dziecko zawsze z uśmiechem!